در مورد لوله های فولادی، اتصالات ممکن است رزوه ای، جوش داده شوند یا از لوله های انتهایی شیار بریده یا نورد شده و اتصالاتی استفاده کنند که از سیستم های حلقه و بادامک برای اتصال لوله ها به یکدیگر استفاده می کنند.
کانکتورها سریع و آسان نصب می شوند و هزینه و پیچیدگی تکنیک های دیگر مانند جوشکاری را از بین می برند. در نتیجه، به نظر می رسد که این سیستم های حلقه و بادامک در این صنعت کاملاً رایج هستند.
لوله و اتصالات 5 لایه بریده شده معمولاً بر اساس مشخصات لوله 40 یا بالاتر مجاز است، جایی که اعداد برنامه بالاتر نشان دهنده افزایش ضخامت دیواره لوله است. انواع اتصالات لوله‌های رول شده در هر ضخامت دیوار مجاز است.
لوله‌های مسی که در کاربردهای اسپرینکلر استفاده می‌شوند عموماً لحیم کاری می‌شوند، اما استفاده محدود از اتصالات لحیم‌شده توسط NFPA 13 برای کاربردهایی که با خطر کم خطر و اشغال نور مشخص می‌شوند، مجاز است.
لوله‌های پلاستیکی را می‌توان در برخی از برنامه‌های اطفاء حریق و اسپرینکلر، بر اساس NFPA 13 مورد استفاده قرار داد.
برای CPVC، اتصال حلال اتصالات جوش سوکت استاندارد، روش معمول اتصال اتصالات لوله CPVC به لوله آبپاش است. در کاربردهای مسکونی سبک محدود، از لوله پلی اتیلن متقاطع (PEX) نیز استفاده شده است.
برای استفاده از لوله های پلاستیکی، مراقبت های بیشتری برای ارائه پشتیبانی کافی از سیستم و محافظت از لوله و اتصالات در برابر قرار گرفتن در معرض مستقیم آتش لازم است.
افت فشار از طریق خم ها و اتصالات بسته به طول سیستم می تواند قابل توجه یا ناچیز باشد. برای بلندمدت، این موارد به طور کلی “زیان جزئی” در نظر گرفته می شود.
برای سیستم هایی که دارای حداقل مقدار لوله مستقیم هستند، این قطرات نقش اصلی را ایفا می کنند. مهندسان خطوط لوله اغلب طول معادلی را برای هر جزء در سیستم تعریف و محاسبه می کنند تا به طول خط لوله موثر نظری برسند، که از آن می توان افت مورد انتظار سیستم را ارزیابی کرد.
چنین اطلاعاتی را می توان در مراجع مهندسی یا از خود سازنده ها یافت.
دیدگاه شما با موفقیت ثبت شد.